Ellen Landa

‘Kan niet’ bestaat niet voor mij.

Welkom

Uiteindelijk kan Ellen uit maar liefst vijf stagecontracten kiezen. De keuze valt op Scapino, het gezelschap waar ze als kind al van droomde.

“Ik vond het doodeng, dat ík tussen al die geweldige dansers mocht staan. Maar al snel had ik door dat iedereen anders is bij Scapino. De ene danser is meer technisch onderlegd, de ander meer modern, en weer een ander heeft echt een totaal eigen stijl. Ik voelde me al snel welkom als de persoon en de danser die ik ben. Ze wilden Éllen zien, in plaats van iemand die aan dit of dat specifieke plaatje voldoet. Dat gaf veel rust.”

Tweelingzus

Haar eerste optreden met Scapino, haar eerste solo, de samenwerking met choreograaf Ryan Djojokarso, producties als Scala en TING!, alle mooie dingen die ze samen met collega-danser Filip Wagrodzki heeft mogen doen: er is zóveel dat haar dierbaar is.

Een bijzondere recente ervaring is haar optreden in Opera Melancholica van Opera2Day. “Ik had daarin, hoe toevallig, de rol van een denkbeeldige tweelingzus.” Maar misschien wel het meest dierbaar is het benefietgala waarop ze samen met Merel, een patiëntje van het Sophia Kinderziekenhuis, danste. “Haar te zien stralen, betekende zóveel voor mij.”

Sinds begin 2020 neem ik zangles. Ik zing altijd al, vroeger thuis, nu in de kleedkamer, maar als ik iets doe, doe ik het het liefst ook zo goed mogelijk.

Op het water

Wat Ellen het allerbelangrijkst vindt, is dat mensen kunnen zijn wie ze zijn, ook als ze niet aan het ‘perfecte plaatje’ voldoen. “Dat we mensen in hun waarde laten, lief zijn voor elkaar, voor elkaar zorgen.” Daarbij: “Het leven gaat zó snel voorbij, dus laten we ook genieten, oog hebben voor hoe mooi het leven is.” Zelf ervaart ze dat het meest op de zeilboot van haar ouders. “Als ik op het water ben, kan ik alles loslaten, echt ín het moment zijn.”

Interview: Astrid van Leeuwen | Fotografie: Khalid Amakran