Nanine Linning

Nanine Linning (1977) ontving na haar afstuderen op choreografie aan de Rotterdamse Dansacademie van het Prins Bernhard Cultuurfonds een aanmoediging subsidie om haar eerste professionele productie te maken: Tribeca. Daarna creëerde zij als freelancer met haar stichting Pipsters in een hoog tempo een reeks dansvoorstellingen voor de kleinere theaters in binnen- en buitenland.

Naast haar eigen freelance producties werd zij met ingang van seizoen 2001-2002 aangesteld als huischoreograaf bij Scapino Ballet Rotterdam. Hier creëerde zij haar overrompellende debuut voor het grote toneel, The Neon Lounge (12 dansers) gevolgd door het ruige stuk SCUM, een choreografie voor 9 mannen (2002). Andere grote stukken voor Scapino waren Lighthouse voor 15 dansers (2002), Bubble Gum Wrapper (2003), Suites of Lux (2004), Karpp XL (2004) en haar afscheidswerk Endless Song of Silence. Tevens was haar werk te zien in Twools: Indecision Ensign in 1999, het al bestaande Mono/Stereo in 2001, No Artificial Sweetener met dichter Mustafa Stitou in 2002, Double Helix (2003) en Christal Delight (2004). Voor de Museumnacht 2004 creëerde Linning diverse dansperformances in het Nederlands Architectuur Instituut (NAi) in Rotterdam.



Linning werd genomineerd voor de NPS Cultuurprijs 2000. In 2002 ontving zij voor haar oeuvre de ‘Wim Bary Perspektief prijs’, een aanmoedigingsprijs voor jonge scheppende kunstenaars binnen het genre muziek en theater. Ook ontving zij de Kunstprijs 2004 voor haar gehele oeuvre. ‘Bacon’ werd geselecteerd voor de Nederlandse Dansdagen en won bovendien de Zwaan (VSCD-dansprijs) voor de beste dansproductie 2004-2005.