Kranke Katze

Met zijn energieke danstaal maakt Felix Landerer zijn eerste grote dansstuk voor Scapino, als onderdeel van Le Chat Noir: Kranken Katze. Van Ed Wubbe kreeg hij alle vrijheid, met als enige voorwaarde het gebruik van Franse muziek, gerelateerd aan de periode van Le Chat Noir.

Hij koos ‘Gnossiennes No. 2’ van Erik Satie en vroeg zijn landgenoot Christof Littmann een bewerking te maken.“Satie hoort nu bij de gevestigde, klassieke componisten. Zijn muziek ligt makkelijk in het gehoor, het is simpel en puur, maar voor die tijd was het  revolutionair. Mensen hadden nog nooit zoiets gehoord. Ik wil een soortgelijk gevoel bewerkstelligen, iets van de enorme vibratie en energie uit de tijd van Le Chat Noir proberen terug te halen. Christof combineert muzikale thema’s van Satie tot een nieuw, pulserend arrangement.”

De danstaal van Landerer wordt vaak omschreven als vloeiend en tegelijkertijd robuust. Hij maakt zichtbaar hoe bewegingsenergie in een groep wordt doorgegeven en speelt met begrippen als kracht en ontspanning, met soms verwijzingen naar zelfverdedigingssporten: ‘Landerer combineert martial artsbewegingen op sublieme wijze met moderne dans.’ of ‘Dans met een ondertoon van tai chi en capoeira’. Hij kiest onderwerpen die hij kan vertalen in dans. Politiek, zegt hij, zal bij hem geen onderwerp zijn. “Het is te groot, te complex, te intellectueel voor de soort dans die ik maak. Ik wil een emotionele relatie met het onderwerp hebben, zodat ik de beweging gevoel en emotie mee kan geven. Dat is waar ik goed in ben. Als het te verhalend wordt haal je de werkelijke kracht van de dans weg. De leegtes tussen de woorden zijn het belangrijkst. Dans is voor mij poëzie.”

Het onderwerp van Le Chat Noir koos hij weliswaar niet zelf, maar de ontwikkelingen in de kunst uit de bloeiperiode van het theatercafé boeien hem mateloos, waarbij hij zich in zijn choreografie vooral laat inspireren door de opkomst van het symbolisme en de film. “Met de opkomst van fotografie en film konden schilders het figuratieve steeds meer loslaten en andere wegen inslaan. In het symbolisme zie ik een relatie met mijn eigen werk: in plaats van thema’s realistisch of verhalend neer te zetten, zoek je naar symbolen, naar een
groter verband om je boodschap over te brengen.”

Voor deze voorstelling wordt Landerer echter het meest gegrepen door de enorme energie van Le Chat Noir, met z’n levendige, bijna anarchistische sfeer. “Kunstenaars uit allerlei disciplines presenteerden zich daar en kregen direct respons. De energie was voortdurend in beweging. Dit gevoel wil ik overbrengen in mijn stuk. Het moet een vibrerende energie krijgen, waarin dingen ontstaan en transformeren in iets nieuws. Je kunt de acht dansers zien als acht individuen of als één energiebron, één lichaam dat voortdurend op zoek is naar een nieuwe vorm. Dat uit elkaar valt en weer hergroepeert. Dat doen we ook met Satie. We breken zijn muziek in stukken en maken er weer iets nieuws van.”