Kim van der Put

Ik heb geen uitgestippeld, vastomlijnd carrièreplan, ik zie wel wat de toekomst brengt.

Ze komt, zegt ze, uit een hecht en warm nest. Haar moeder, van Javaanse afkomst, is er altijd voor het gezin – “wat ik heerlijk vond” – en haar drie oudere broers, Rafael, Roel en Richard, zijn nog steeds heel belangrijk voor haar. Kim is de enige van de vier kinderen die, inmiddels verhuisd naar Bodegraven, op ballet gaat. Eigenlijk zonder het goed te beseffen, belandt ze kort daarna in de oriëntatieklas van de Nationale Balletacademie en doet vervolgens – omdat school en dansstudio’s daar in één gebouw zitten – auditie bij het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. “Ik vond dansen leuk, maar had nooit de droom om danser te worden.” Lachend: “Bij het conservatorium wilde ik eigenlijk alleen aangenomen worden om niet te worden afgewezen.”

Totaal meegaan in de visie van een maker, geweldig vind ik dat.

Leuker dan ballet

Dat verandert wanneer ze, tot haar vreugde, ontdekt dat haar klasgenoten ‘net zo zijn als ik’. “Ik heb een fantastische tijd gehad in Den Haag, het was zo fijn om samen op te groeien, samen naar eenzelfde doel toe te werken. Onze vriendschap duurt nog altijd voort, en met een aantal leraren heb ik ook nog steeds contact.”

Totaal ongepland belandt ze op haar negentiende als stagiair bij Introdans. “Het nieuwe schooljaar was net begonnen, en na welgeteld één dag werd ik als understudy in Arnhem gevraagd. Ik twijfelde toen zelf nog of ik de hedendaagse of klassieke kant op wilde gaan, maar eenmaal bij Introdans ontdekte ik dat ik dit toch wel leuker vond dan ballet.” Bovendien: alle kansen die ze er heeft gekregen om solo’s en duetten te dansen, had ze, vermoedt ze, bij een groot klassiek balletgezelschap nooit gekregen. “Ik heb met zo veel fantastische choreografen mogen werken, met grootheden als Jiří Kylián en Mauro Bigonzetti. Totaal meegaan in de visie van een maker, je een aantal weken volledig onderdompelen in hun wereld, dat heb ik altijd geweldig gevonden.”

‘Nu even een dagje niet!’

Ze wil als danser zo puur en natuurlijk mogelijk zijn. “Ik houd niet van het gemaakte, van je verbergen achter façades. Ook als mens probeer ik zo eerlijk en oprecht mogelijk te zijn, naar anderen, maar ook naar mijzelf. Ik streef ernaar alleen dingen te doen omdat ík het wil, niet omdat anderen vinden dat ik iets zou moeten doen. Buiten het podium ben ik best introvert, en ook daarin wil ik eerlijk naar mijzelf zijn. Ik vind het heerlijk om álles te doen en álles mee te maken, en ik heb dan ook echt moeten leren om te zeggen: “Nu even een dagje niet!”

Fotografie: Khalid Amakran | Interview: Astrid van Leeuwen