Dalma Doman

Ik voelde emoties oppoppen die echt uit mijn binnenste kwamen.

Inmiddels heeft Dalma ook diverse choreografieën gemaakt en samen met voormalig Scapino-danseres Mara Hulspas heeft ze een jaar lang een choreografisch onderzoeksproject gedaan. “Dat was heel intens en het was ongelooflijk fijn dat Scapino mij die ruimte bood, maar voorlopig wil ik mij nu toch op het dansen concentreren.”

Later hoopt ze – omdat ze ‘helaas nu eenmaal niet haar hele leven kan dansen’ – ook op andere manieren bij te dragen aan de kunstwereld. Ze ziet zichzelf daarbij vooral als bruggenbouwer en initiator van multidisciplinaire producties. “Ik wil manieren vinden om jonge mensen meer in contact met kunst te brengen. Hen te laten ervaren dat kunst je veel meer kan geven dan een avondje Netflix.”

Door als danser te reflecteren op wie je bent, help je je publiek om ook bepaalde aspecten in zichzelf te exploreren. Dat is de kracht van kunst.

Hondenfluisteraar

Vriendschappen, familie en de verbinding met de medemens zijn belangrijk voor Dalma. “Alles wat mij helpt om te groeien en dichter bij mijzelf te komen. Ik waardeer meer en meer de mensen en dingen die er al zijn, in plaats van steeds op zoek te gaan naar nieuw, nieuw, nieuw.”

Sinds enige tijd speelt ze ook weer piano, iets wat ze als kind opgaf om te kunnen dansen. “Pianospelen geeft mij heel veel. Het is als mediteren: het haalt me onmiddellijk weg bij mijn gedachten.” Daarnaast is ze gek op honden, als een soort ‘running gag’ zegt ze al jaren dat ze er een op haar verjaardag hoopt te krijgen. “Als ik met mijn vriend door de stad loop en we zien een hond, dan fantaseren we ook altijd over wat die hond denkt, kruipen we als het ware in zijn huid.” Lachend: “Ik ben een ‘big dog narrator’!”

Fotografie: Khalid Amakran | Interview: Astrid van Leeuwen